အညာေျမရဲ႕ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းတြင္း တစ္ညဟာ ရိုးသားမႈေတြဖံုးအုပ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလွ်က္ရွိေနခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု လံုးမွာလဲ အေႏြးဓာတ္ပ်က္ပ်ယ္မည္ ဆုိးသျဖင့္ မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေအးလြန္းလွသည္။ ညသန္းေခါင္ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမၾကီး တစ္ခုလံုးမွာ လူသူကင္းမဲ့ၿပီး ျမဴခိုးမ်ား အုပ္ဆုိင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ပံုမွန္အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေပါ့။ သူမ်ားေတြလုိ ေအးေနေပမယ့္လဲ မေကြးႏုိင္ေသးေပ။ အလုပ္မွအျပန္ ထူထဲစြာ၀တ္ဆင္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ကုိ အရွိန္ႏွင့္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ ႏွင့္ အလုပ္က ၁၀ မိနစ္စာေလာက္စီးရသည္။ ေအးခဲလြန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၁၀ နာရီစာ စီးရေနသည္ေတာင္ထင္ ရသည္။ ေဘးဘယ္ညာၾကည့္ေတာ့လဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မီးေရာင္ျပျပေလး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္ရိပ္ရိပ္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။
ထုိသုိ႔ ေမာင္းႏွင္ရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ဆုိ႔ႏွစ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပ်က္တစ္ခု ေခါင္းထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္း ငယ္အၾကာကေပါ့.........................
ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ညေလးတစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဘာ္ဒါေတြႏွင့္ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္ပတ္ေနခဲ့သည္။ အပူပင္မဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ့။ အခ်ိ္န္အေတာ္လင့္သည္ႏွင့္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ေမေမအဖို႔ မအိပ္ႏိုင္ေသး ခ်စ္လွစြာေသာ သားၾကီး ႏွင့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ေအးသည့္ၾကားမွ ေစာင့္ေနရသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အေလလုိက္ေနသည္ ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ အလုပ္ကိစၥအတြက္ႏွင့္ ခရီးသြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ညအိပ္ရာ၀င္အ၀တ္စားလဲၿပီး ေမေမႏွင့္အတူ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေဖေဖ့ကို ထုိင္ေစာင့္ရင္း စကားေတြေျပာေနလုိက္သည္။
ခဏအၾကာတြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ကားဟြန္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာသည္။ ေဖေဖႏွင့္အတူ ေဖေဖ့လက္ထဲတြင္ ခ်မ္း၍ တုန္ေနေသာ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ပါ ပါလာသည္။ အေၾကာင္းစံုေမးၾကည့္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ကားေမာင္းရင္းနဲ႔ ေတြ႔ ခဲ့ေၾကာင္း ၊ ေခြးမၾကီးနဲ႔ ကြဲေနေၾကာင္း ၊ ေသသြားမွာစိုးသျဖင့္ သနားေသာေၾကာင့္ ကားရပ္ၿပီး ေခၚလာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ေခြးေလးကို အ၀တ္မ်ားျဖင့္ ေႏြးေထြးေအာင္ သိပ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ညအိပ္ရာ၀င္ခဲ့သည္။
အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာခဲ့သည္... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု၀င္ ၄ ေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္ထပ္တိုးလာခဲ့သည္ ။ ထိုတစ္ ေယာက္မွာ ေခြးကေလး တိုးေမာင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ခ်စ္ၾကသည္။ တိုးေမာင္ကလဲ လိမၼာလြန္းလွ သည္။ ေဖေဖေျပာေနက် စကားေလးတစ္ခြန္းကို အျမဲၾကားေနမိသည္။ ငါ့သားေတြနဲ႔ ငါ့မိန္းမကေတာ့ ငါ့သားေလး တိုးေမာင္ေလာက္ ေတာင္ အသံုးမက်ဘူးေဟ့.. ၾကည့္စမ္း ငါအလုပ္ကျပန္လာရင္ တိုးေမာင္က ေျပးၾကိဳေဖာ္ရတယ္.. ဟင္း သူတို႔ကေတာ့ မလႈပ္တလႈပ္ တဲ့။ ေဖေဖစိတ္ၾကည္ေနတဲ့ေန႔မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တုိးေမာင္ကလဲ အလုိက္သိလြန္းစြာ အျမီးေလး ႏွံ႔ၿပီး ေျပးၾကိဳတက္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလ ေဖေဖ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါမ်ိဳး ျပန္လာတဲ့အခါၾကရင္ တိုးေမာင္ကေတာ့ မသိေပ။ ပံုမွန္အတိုင္း ပြတ္ သီးကပ္သပ္ႏွင့္ ၾကိဳလွ်င္ ေဖေဖက ေငါက္လြတ္တက္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးၾကရင္ တိုးေမာင္ေလး ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ၀ပ္သြားတက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး သေဘာက်ၿပီး ရယ္ခါမွ ျပန္ထလာတက္သည္။ ထုိအခါေဖေဖလဲ စိတ္ေျပသြားတက္သည္။
ထိုသုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေလး ဒီဇင္ဘာေဆာင္းတြင္းအျပင္ ရာသီဥတု ၃ ပါးလံုးကုိ ေအးအတူပူအမွ်ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာဖတ္သန္း ခဲ့ၾကသည္။ သိပ္မၾကာေပ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ မိသားစုေလးထဲ အနိစၥဆုိတဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခု ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ လူသားတို႔မေရွာင္လဲြႏိုင္ ေသလမ္းသို႔ ေဖေဖ ႏွလံုးေရာဂါခံစားရၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုေလး အရမ္းေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္။ ပထဆံုးအၾကိမ္ ဒီေလာက္ပူေဆြးမႈကိုခံစားဖူးသည္ဆုိေတာ့ ရူးသြပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ပူေဆြး ေနသလို တိုးေမာင္ေလး မွာလဲပူေဆြးေနခဲ့သည္။ ေဖေဖဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း တိုးေမာင္ အရင္ကလုိ မျမဴးေတာ့ေပ။ အျမဲကုပ္ေခ်ာင္း ေခ်ာင္းႏွင့္ ေဖေဖအိပ္ရာနားကိုပဲ သြားသြားအိပ္ေနတက္သည္။ အစားလဲ ေနာက္ပိုင္း သိပ္မစားေတာ့ေပ။ ပိန္လွီလာခဲ့သည္။ ဆရာ ၀န္ေခၚၿပီး ေဆးထိုးလဲမတိုးပဲျဖစ္လာခဲ့သည္။ သိပ္ေတာင္မၾကလိုက္ေပ.. သူအရမ္းခ်စ္ေသာ သူ၏ သခင္ေနာက္သုိ႔လိုက္သြားခဲ့သည္။ ထုိအခိ်န္ကလဲ ဒီဇင္ဘာလၾကီးေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖုိ႔ ထပ္မံပူေဆြးရျပန္သည္။
ေအာ္ အခုဆုိရင္ ေဖေဖႏွင့္ တိုးေမာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ခြင္ကေန အၿပီးတုိင္ထြက္ခြာသြားသည္မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။. ဘ၀တပါးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေသာ ေဖေဖႏွင့္ တိုးေမာင္အတြက္ အျမဲရည္စူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုသံုးေယာက္ အျမဲကုသိုလ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖႏွင့္ တုိးေမာင္ ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ.
သတိရလြမး္ဆြတ္လွ်က္.....
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ ႏွင့္ အလုပ္က ၁၀ မိနစ္စာေလာက္စီးရသည္။ ေအးခဲလြန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၁၀ နာရီစာ စီးရေနသည္ေတာင္ထင္ ရသည္။ ေဘးဘယ္ညာၾကည့္ေတာ့လဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မီးေရာင္ျပျပေလး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္ရိပ္ရိပ္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။
ထုိသုိ႔ ေမာင္းႏွင္ရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ဆုိ႔ႏွစ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပ်က္တစ္ခု ေခါင္းထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္း ငယ္အၾကာကေပါ့.........................
ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ညေလးတစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဘာ္ဒါေတြႏွင့္ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္ပတ္ေနခဲ့သည္။ အပူပင္မဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ့။ အခ်ိ္န္အေတာ္လင့္သည္ႏွင့္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ေမေမအဖို႔ မအိပ္ႏိုင္ေသး ခ်စ္လွစြာေသာ သားၾကီး ႏွင့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ေအးသည့္ၾကားမွ ေစာင့္ေနရသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အေလလုိက္ေနသည္ ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ အလုပ္ကိစၥအတြက္ႏွင့္ ခရီးသြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ညအိပ္ရာ၀င္အ၀တ္စားလဲၿပီး ေမေမႏွင့္အတူ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေဖေဖ့ကို ထုိင္ေစာင့္ရင္း စကားေတြေျပာေနလုိက္သည္။
ခဏအၾကာတြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ကားဟြန္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာသည္။ ေဖေဖႏွင့္အတူ ေဖေဖ့လက္ထဲတြင္ ခ်မ္း၍ တုန္ေနေသာ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ပါ ပါလာသည္။ အေၾကာင္းစံုေမးၾကည့္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ကားေမာင္းရင္းနဲ႔ ေတြ႔ ခဲ့ေၾကာင္း ၊ ေခြးမၾကီးနဲ႔ ကြဲေနေၾကာင္း ၊ ေသသြားမွာစိုးသျဖင့္ သနားေသာေၾကာင့္ ကားရပ္ၿပီး ေခၚလာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ေခြးေလးကို အ၀တ္မ်ားျဖင့္ ေႏြးေထြးေအာင္ သိပ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ညအိပ္ရာ၀င္ခဲ့သည္။
အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာခဲ့သည္... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု၀င္ ၄ ေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္ထပ္တိုးလာခဲ့သည္ ။ ထိုတစ္ ေယာက္မွာ ေခြးကေလး တိုးေမာင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ခ်စ္ၾကသည္။ တိုးေမာင္ကလဲ လိမၼာလြန္းလွ သည္။ ေဖေဖေျပာေနက် စကားေလးတစ္ခြန္းကို အျမဲၾကားေနမိသည္။ ငါ့သားေတြနဲ႔ ငါ့မိန္းမကေတာ့ ငါ့သားေလး တိုးေမာင္ေလာက္ ေတာင္ အသံုးမက်ဘူးေဟ့.. ၾကည့္စမ္း ငါအလုပ္ကျပန္လာရင္ တိုးေမာင္က ေျပးၾကိဳေဖာ္ရတယ္.. ဟင္း သူတို႔ကေတာ့ မလႈပ္တလႈပ္ တဲ့။ ေဖေဖစိတ္ၾကည္ေနတဲ့ေန႔မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တုိးေမာင္ကလဲ အလုိက္သိလြန္းစြာ အျမီးေလး ႏွံ႔ၿပီး ေျပးၾကိဳတက္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလ ေဖေဖ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါမ်ိဳး ျပန္လာတဲ့အခါၾကရင္ တိုးေမာင္ကေတာ့ မသိေပ။ ပံုမွန္အတိုင္း ပြတ္ သီးကပ္သပ္ႏွင့္ ၾကိဳလွ်င္ ေဖေဖက ေငါက္လြတ္တက္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးၾကရင္ တိုးေမာင္ေလး ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ၀ပ္သြားတက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး သေဘာက်ၿပီး ရယ္ခါမွ ျပန္ထလာတက္သည္။ ထုိအခါေဖေဖလဲ စိတ္ေျပသြားတက္သည္။
ထိုသုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေလး ဒီဇင္ဘာေဆာင္းတြင္းအျပင္ ရာသီဥတု ၃ ပါးလံုးကုိ ေအးအတူပူအမွ်ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာဖတ္သန္း ခဲ့ၾကသည္။ သိပ္မၾကာေပ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ မိသားစုေလးထဲ အနိစၥဆုိတဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခု ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ လူသားတို႔မေရွာင္လဲြႏိုင္ ေသလမ္းသို႔ ေဖေဖ ႏွလံုးေရာဂါခံစားရၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုေလး အရမ္းေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္။ ပထဆံုးအၾကိမ္ ဒီေလာက္ပူေဆြးမႈကိုခံစားဖူးသည္ဆုိေတာ့ ရူးသြပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ပူေဆြး ေနသလို တိုးေမာင္ေလး မွာလဲပူေဆြးေနခဲ့သည္။ ေဖေဖဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း တိုးေမာင္ အရင္ကလုိ မျမဴးေတာ့ေပ။ အျမဲကုပ္ေခ်ာင္း ေခ်ာင္းႏွင့္ ေဖေဖအိပ္ရာနားကိုပဲ သြားသြားအိပ္ေနတက္သည္။ အစားလဲ ေနာက္ပိုင္း သိပ္မစားေတာ့ေပ။ ပိန္လွီလာခဲ့သည္။ ဆရာ ၀န္ေခၚၿပီး ေဆးထိုးလဲမတိုးပဲျဖစ္လာခဲ့သည္။ သိပ္ေတာင္မၾကလိုက္ေပ.. သူအရမ္းခ်စ္ေသာ သူ၏ သခင္ေနာက္သုိ႔လိုက္သြားခဲ့သည္။ ထုိအခိ်န္ကလဲ ဒီဇင္ဘာလၾကီးေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖုိ႔ ထပ္မံပူေဆြးရျပန္သည္။
ေအာ္ အခုဆုိရင္ ေဖေဖႏွင့္ တိုးေမာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ခြင္ကေန အၿပီးတုိင္ထြက္ခြာသြားသည္မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။. ဘ၀တပါးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေသာ ေဖေဖႏွင့္ တိုးေမာင္အတြက္ အျမဲရည္စူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုသံုးေယာက္ အျမဲကုသိုလ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖႏွင့္ တုိးေမာင္ ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ.
သတိရလြမး္ဆြတ္လွ်က္.....
ေမွ်ာ္လင့္သူ
No comments:
Post a Comment