ေလာကၾကီးထဲမွာ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ ေလာကၾကီးကေပးတဲ့ ေလာကဓံတရားကို ရင္ဆုိင္ၾကံဳေတြ႔ရေပမည္။ ေလာကဓံတရားက အ ေကာင္းခ်ည္းပဲ ဖန္ဆင္းေပးထားတာမဟုတ္သလိုို အဆိုးခ်ည္းလဲဖန္ဆင္းမေပးပဲ ညီမွ်စြာၾကံဳေတြ႔ေစသည္။ အေကာင္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္
ေတြ႔တဲ့အခါမ်ိဳး မွာ ေလာကၾကီးရဲ႕ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈေတြကို မသိပဲ တကယ္တမ္း အဆုိးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္လာတဲ့အခါမွာ ဘ၀ကို အရံႈးေပး
လိုက္တဲ့သူေတြ မ်ားစြာရွိေနပါတယ္။ သိုႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဆိုးမ်ားကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္ဆိုင္ၿပီး လံု႔လ၀ီရိယ၊ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ငယ္
ရြယ္တဲ့ဘ၀ကို လမ္း မွန္ေပၚကေနျဖတ္သန္းလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ စာေရးသူ အေနနဲ႔ စာဖတ္သူတို႔ သိေစလို႔ငွာေဖာ္
ျပခ်င္ပါတယ္။ အခု စာေရးသူ ေဖာ္ျပသည့္ မွတ္တမ္းေလးမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္အနည္းငယ္က လူတစ္ေယာက္ ကုိယ္တုိင္
ၾကံဳေတြ႔ရသည္ မ်ားျဖစ္ပါသည္။
အပိုင္း ( ၁ )
ေနမင္းၾကီးသည္ အေနာက္ဘက္ေတာင္ေစာင္းတြင္ ေမးတင္ၿပီး ေလာကတခြင္အား ႏႈတ္ဆက္ေရာင္ျခည္မ်ားျဖင့္ ျဖန္းပက္လွ်က္ရွိရာ ေနေရာင္ျခည္၏ အလွအပေရာင္စံုမ်ားကို ခံယူလွ်က္ ေလညွင္းေလးမ်ား၏ ေတးသြားအတိုင္း ညိမ္းႏြဲ႕လ်က္ရွိေသာ အညာေဒသ၏ အမွတ္သညွာ ထန္းပင္မ်ားမွာ လယ္ကြင္းမ်ားထဲတြင္ အစီရီရွိေနသည္။
ထိုသုိ႔ ေလာက၏ သဘာ၀အလွတရားမ်ားကုိ ခံစားရင္း စိတ္အစဥ္သည္ အဆံုးမရွိ ေမ်ာလြင့္ေနမိသည္။ အပူပင္ဟူသည္ကုိ ဘာမွမသိ ေသးေသာ အရြယ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ဤေနရာတြင္ ေဆာ့ကစား၍ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾကဖူးသည္။ ယခုေသာ္ ဤေနရာသည္ ကၽြန္ ေတာ့္အတြက္ အမွတ္ရစရာပင္လား လြမ္းေမာစရာပင္လား ေၾကကြဲစရာလား ဆိုသည္ကုိပင္ မေ၀ခြဲႏိုင္ေတာ့ေပ။
ဤေနရာေလးကို ေရာက္မွပင္ အေမ့ကိုတမ္းတျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ အတိတ္ကုိျပန္သတိရေစသည္။ ဤေနရာေလးသည္ ငယ္စဥ္က သူ ငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေဆာ့ကစားေနစဥ္ အေမသည္ အျမဲတမ္းေရာက္လာတက္ၿပီး ကစားရာမွေပက်ံေနေသာ ဖုန္မ်ားကုိ အေမ့၏ ၾကင္နာေသာလက္ျဖင့္ တယုတယသုတ္ေပးရင္း အိမ္ကုိျပန္ေခၚသြားစျမဲပင္ျဖစ္သည္။ အေမ့ကို သတိရမိေသာအခါ အတိတ္ကခါးသီး စြာခံစားခဲ့ရေသာ ဘ၀ကို ျပန္လည္တမ္းတ သတိရမိသည္။
လြန္ေလခဲ့ၿပီးေသာ ႏွစ္ ( ၃၀ ) ကာလ........
အညာေဒသမွ အေမ့ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ႏႈတ္ဆက္ကာ မိသားစုအလိုက္ မိုးကုတ္နယ္ေျမသုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ နယ္ေျမသစ္က ေန သားမက်။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲမရွိ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူကစားခဲ့ေသာ ကြင္းျပင္ႏွင့္ ထန္းေတာလဲမရွိ။ သို႔ေသာ္ မိသားစု၏ ေႏြးေထြးမႈအျပည့္ရွိေနသည္။ ဤသည္ကပင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပည့္စံုၿပီေလာ ၊ တခုခုလို သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ ဘာကိုမွန္းေတာ့ ေသခ်ာမသိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၊ ကြင္းျပင္ၾကီးႏွင့္ ထန္းေတာၾကီးပင္ျဖစ္ေနမလား။ ေရေရရာ ရာမသိေတာ့ပါ။ မိသားစု၏ မုိးကုတ္နယ္ေျမတြင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပင္ ၾကာခဲ့ေပၿပီ။ စီးပြားျဖစ္ကာ အေတာ္တန္စုမိေသာအခါ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ကာ စီးပြားေရးလုပ္ ကိုင္စားေသာက္ရန္ အေဖ၊ အေမ ႏွင့္အစ္ကိုတို႔ တုိင္ပင္ေနသည္ကို ၾကားေသာအခါ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕သို႔ ျပန္ရမည္ ကုိေတြးကာ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ကံၾကမၼာကား အေပ်ာ္ဘက္သို႔ပင္ မေရာက္ရွိမွီ ၾကမ္းတမ္းေသာ မုန္တုိင္းမ်ား ထခဲ့ေလၿပီ.....
" မီးေလာင္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕ မီးမီး "
ေအာ္သံမ်ားၾကား၍ ရုတ္တရက္လန္႔ႏိုးလားၿပီး ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အိမ္ေခါင္မိုးအား မီးမ်ားစြဲေလာင္ေနသည္ကုိ ျမင္ လုိက္ရသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ အိမ္အျပင္သုိ႔ေျပးထြက္ခဲ့မိသည္။ ေနာက္ျပန္၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အိမ္တစ္ခုလံုးကုိ မီးေတာက္က၀ါးျမိဳထားၿပီး အပူရွိန္မွာလဲ ျပင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ၾကည့္ကာ မွင္တက္ေနမိသည္။ ထိုေနာက္အေမ့ရဲ႕ ယုယစြာဖက္တြယ္ေသာ အထိေတြ႔ကို ခံစားမိမွ ျပန္လည္သတိရလာကာ အေမ့အားဖက္၍ အားရပါးရငိုမိေလသည္။
" မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း သားေလးရယ္ "
အေမ့၏ ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲသံကုိ ၾကားရမွ ၀မ္းနည္းျခင္းသည္ တားဆီးမရေအာင္ျဖစ္ကာ သတိေမ့မတက္ပင္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ၿပီး မီးေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ အိမ္ကိုေငးၾကည့္ေနၿပီး မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ား တသြင္သြင္ စီးက်ေနေလသည္။ အေဖ ႏွင့္ အစ္ကုိ သည္လဲ ဘ၀ကို မီးရိႈ႕သကဲ့သို႔ ခံရေသာ ခံစားမႈမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းေနၾကသည္။
"ဘာတက္ႏိုင္မွာလဲကြာ ဒီေလာက္လဲ ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔"
အေဖ့ရဲ႕ အားေပးစကားသံမ်ားသည္ ဆုိ႔နင့္သံမ်ားႏွင့္ လႊမ္းမိုးေနၿပီး မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ေရာေထြးေနသည္။ မီးျငိမ္းသြားေသာအခါ ကၽြန္ ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ မီးေလာင္ေသာေနရာသို႔သြားကာ ဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကည့္ခဲ့သည္။ တစ္ေနရာတြင္ ဂုန္နီအိတ္ၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္လွ်က္ရွိၿပီး မီးေလာင္ကၽြမ္းထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကိုျမင္ေသာအခါ အေမသည္ ထိုအရာမ်ားကိုၾကည့္၍ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားေလသည္။
အေဖသည္ အေမ့အား အသိတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ေပြ႔ခ်ီသြားၿပီး သတိရလာေစရန္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကိဳးစားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ အစ္ကို႔ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သည္လဲ ဆံြ႔အသူမ်ားပမာ စကား မေျပာႏုိင္ေတာ့ေပ။ ဘ၀သည္ကား ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့ေလၿပီ.....
ေတြ႔တဲ့အခါမ်ိဳး မွာ ေလာကၾကီးရဲ႕ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈေတြကို မသိပဲ တကယ္တမ္း အဆုိးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္လာတဲ့အခါမွာ ဘ၀ကို အရံႈးေပး
လိုက္တဲ့သူေတြ မ်ားစြာရွိေနပါတယ္။ သိုႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဆိုးမ်ားကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္ဆိုင္ၿပီး လံု႔လ၀ီရိယ၊ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ငယ္
ရြယ္တဲ့ဘ၀ကို လမ္း မွန္ေပၚကေနျဖတ္သန္းလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ စာေရးသူ အေနနဲ႔ စာဖတ္သူတို႔ သိေစလို႔ငွာေဖာ္
ျပခ်င္ပါတယ္။ အခု စာေရးသူ ေဖာ္ျပသည့္ မွတ္တမ္းေလးမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္အနည္းငယ္က လူတစ္ေယာက္ ကုိယ္တုိင္
ၾကံဳေတြ႔ရသည္ မ်ားျဖစ္ပါသည္။
အပိုင္း ( ၁ )
ေနမင္းၾကီးသည္ အေနာက္ဘက္ေတာင္ေစာင္းတြင္ ေမးတင္ၿပီး ေလာကတခြင္အား ႏႈတ္ဆက္ေရာင္ျခည္မ်ားျဖင့္ ျဖန္းပက္လွ်က္ရွိရာ ေနေရာင္ျခည္၏ အလွအပေရာင္စံုမ်ားကို ခံယူလွ်က္ ေလညွင္းေလးမ်ား၏ ေတးသြားအတိုင္း ညိမ္းႏြဲ႕လ်က္ရွိေသာ အညာေဒသ၏ အမွတ္သညွာ ထန္းပင္မ်ားမွာ လယ္ကြင္းမ်ားထဲတြင္ အစီရီရွိေနသည္။
ထိုသုိ႔ ေလာက၏ သဘာ၀အလွတရားမ်ားကုိ ခံစားရင္း စိတ္အစဥ္သည္ အဆံုးမရွိ ေမ်ာလြင့္ေနမိသည္။ အပူပင္ဟူသည္ကုိ ဘာမွမသိ ေသးေသာ အရြယ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ဤေနရာတြင္ ေဆာ့ကစား၍ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾကဖူးသည္။ ယခုေသာ္ ဤေနရာသည္ ကၽြန္ ေတာ့္အတြက္ အမွတ္ရစရာပင္လား လြမ္းေမာစရာပင္လား ေၾကကြဲစရာလား ဆိုသည္ကုိပင္ မေ၀ခြဲႏိုင္ေတာ့ေပ။
ဤေနရာေလးကို ေရာက္မွပင္ အေမ့ကိုတမ္းတျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ အတိတ္ကုိျပန္သတိရေစသည္။ ဤေနရာေလးသည္ ငယ္စဥ္က သူ ငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေဆာ့ကစားေနစဥ္ အေမသည္ အျမဲတမ္းေရာက္လာတက္ၿပီး ကစားရာမွေပက်ံေနေသာ ဖုန္မ်ားကုိ အေမ့၏ ၾကင္နာေသာလက္ျဖင့္ တယုတယသုတ္ေပးရင္း အိမ္ကုိျပန္ေခၚသြားစျမဲပင္ျဖစ္သည္။ အေမ့ကို သတိရမိေသာအခါ အတိတ္ကခါးသီး စြာခံစားခဲ့ရေသာ ဘ၀ကို ျပန္လည္တမ္းတ သတိရမိသည္။
လြန္ေလခဲ့ၿပီးေသာ ႏွစ္ ( ၃၀ ) ကာလ........
အညာေဒသမွ အေမ့ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ႏႈတ္ဆက္ကာ မိသားစုအလိုက္ မိုးကုတ္နယ္ေျမသုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ နယ္ေျမသစ္က ေန သားမက်။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲမရွိ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူကစားခဲ့ေသာ ကြင္းျပင္ႏွင့္ ထန္းေတာလဲမရွိ။ သို႔ေသာ္ မိသားစု၏ ေႏြးေထြးမႈအျပည့္ရွိေနသည္။ ဤသည္ကပင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပည့္စံုၿပီေလာ ၊ တခုခုလို သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ ဘာကိုမွန္းေတာ့ ေသခ်ာမသိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၊ ကြင္းျပင္ၾကီးႏွင့္ ထန္းေတာၾကီးပင္ျဖစ္ေနမလား။ ေရေရရာ ရာမသိေတာ့ပါ။ မိသားစု၏ မုိးကုတ္နယ္ေျမတြင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပင္ ၾကာခဲ့ေပၿပီ။ စီးပြားျဖစ္ကာ အေတာ္တန္စုမိေသာအခါ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ကာ စီးပြားေရးလုပ္ ကိုင္စားေသာက္ရန္ အေဖ၊ အေမ ႏွင့္အစ္ကိုတို႔ တုိင္ပင္ေနသည္ကို ၾကားေသာအခါ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕သို႔ ျပန္ရမည္ ကုိေတြးကာ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ကံၾကမၼာကား အေပ်ာ္ဘက္သို႔ပင္ မေရာက္ရွိမွီ ၾကမ္းတမ္းေသာ မုန္တုိင္းမ်ား ထခဲ့ေလၿပီ.....
" မီးေလာင္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕ မီးမီး "
ေအာ္သံမ်ားၾကား၍ ရုတ္တရက္လန္႔ႏိုးလားၿပီး ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အိမ္ေခါင္မိုးအား မီးမ်ားစြဲေလာင္ေနသည္ကုိ ျမင္ လုိက္ရသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ အိမ္အျပင္သုိ႔ေျပးထြက္ခဲ့မိသည္။ ေနာက္ျပန္၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အိမ္တစ္ခုလံုးကုိ မီးေတာက္က၀ါးျမိဳထားၿပီး အပူရွိန္မွာလဲ ျပင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ၾကည့္ကာ မွင္တက္ေနမိသည္။ ထိုေနာက္အေမ့ရဲ႕ ယုယစြာဖက္တြယ္ေသာ အထိေတြ႔ကို ခံစားမိမွ ျပန္လည္သတိရလာကာ အေမ့အားဖက္၍ အားရပါးရငိုမိေလသည္။
" မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း သားေလးရယ္ "
အေမ့၏ ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲသံကုိ ၾကားရမွ ၀မ္းနည္းျခင္းသည္ တားဆီးမရေအာင္ျဖစ္ကာ သတိေမ့မတက္ပင္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ၿပီး မီးေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ အိမ္ကိုေငးၾကည့္ေနၿပီး မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ား တသြင္သြင္ စီးက်ေနေလသည္။ အေဖ ႏွင့္ အစ္ကုိ သည္လဲ ဘ၀ကို မီးရိႈ႕သကဲ့သို႔ ခံရေသာ ခံစားမႈမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းေနၾကသည္။
"ဘာတက္ႏိုင္မွာလဲကြာ ဒီေလာက္လဲ ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔"
အေဖ့ရဲ႕ အားေပးစကားသံမ်ားသည္ ဆုိ႔နင့္သံမ်ားႏွင့္ လႊမ္းမိုးေနၿပီး မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ေရာေထြးေနသည္။ မီးျငိမ္းသြားေသာအခါ ကၽြန္ ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ မီးေလာင္ေသာေနရာသို႔သြားကာ ဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကည့္ခဲ့သည္။ တစ္ေနရာတြင္ ဂုန္နီအိတ္ၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္လွ်က္ရွိၿပီး မီးေလာင္ကၽြမ္းထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကိုျမင္ေသာအခါ အေမသည္ ထိုအရာမ်ားကိုၾကည့္၍ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားေလသည္။
အေဖသည္ အေမ့အား အသိတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ေပြ႔ခ်ီသြားၿပီး သတိရလာေစရန္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကိဳးစားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ အစ္ကို႔ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သည္လဲ ဆံြ႔အသူမ်ားပမာ စကား မေျပာႏုိင္ေတာ့ေပ။ ဘ၀သည္ကား ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့ေလၿပီ.....
အပိုင္း ( ၂ ) ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္..
စာဖတ္သူတုိ႔အား အစဥ္ေလးစားလွ်က္
ေမွ်ာ္လင့္သူ
Original Written By : U Win Naing
(ဆရာခင္ဗ်ား : ဆရာရဲ႕ ဘ၀မွတ္တမ္းအား ကၽြန္ေတာ့္ Blog မွာမူပိုင္တင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဆရာ့အေရးသား တုိင္း ျပန္လည္ေရးသားထားပါသည္။)
No comments:
Post a Comment