အပိုင္း ( ၁ ) အဆက္..
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ အေဖသည္ အနီးနားရွိ ၀ါးရံုမွ ၀ါးမ်ားကိုခုတ္ေလသည္။ အစ္ကိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖခုတ္ထားေသာ ၀ါးမ်ားကို မႏိုင့္တစ္ႏိုင္သယ္ကာ အေဖထားေစလိုသည့္ ေနရာတြင္ စုပံုထားၾကသည္။ အေဖ ဘာလုပ္မည္မသိ။ သားအဖသံုးေယာက္သည္ ဆံြ႔အသူ မ်ားႏွယ္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ စကားမေျပာပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္အေဖသည္ ၀ါးမ်ားကို အတိုအရွည္တိုင္းျဖတ္ ကာ ေျမၾကီး က်ဥ္းတူး၍ တုိင္စိုက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စိုက္ထားေသာတိုင္မ်ားေပၚတြင္ ၀ါးတန္းမ်ားတင္ၿပီး အနီးနားရွိ အင္ဖက္မ်ားကုိ ခူးကာ အမိုးမိုးေလသည္။ ထိုအခါမွပင္ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုေနထိုင္ရန္ တဲတစ္လံုးေဆာက္ေနသည္ကို သိၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ အေမ့ကို တဲအတြင္းရွိ ၀ါးကြပ္ျပစ္ေပၚတြင္ အိပ္ေနေစၿပီး အေဖအျပင္သို႔ထြက္သြားေလသည္။
ခဏၾကာေသာအခါ အေဖျပန္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ထည့္ကာပါလာသည္။ ဂုန္နီအိတ္ကို ခ်၍ ပစၥည္း မ်ားထုတ္လုိက္ေသာအခါ ဒန္အိုးတစ္လံုး ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဆန္အနည္းငယ္ ပါလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေဖသည္ ဘာမွမျဖစ္သည့္ သူအလား မိသားစုအတြက္ မပင္မပန္းအလုပ္လုပ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္ကား ေလာကတြင္ သတၱိအရွိဆံုး ကၽြႏု္ပ္ တို႔၏ သူရဲေကာင္းကို ျပပါဆုိလွ်င္ အေဖ့ကိုပင္လက္ညိႈးထိုးမိေပလိမ့္မည္။
အေဖ့အလုပ္သည္ ထုိမွ်ႏွင့္မၿပီး ၀ါးရံုမွအၾကီးဆံုး၀ါးကုိခုတ္ၿပီး ေရထည့္ရန္ ၾကည္ေတာက္လုပ္ကာ ေခ်ာင္းရွိရာဘက္သို႔ ထြက္သြား ေလသည္။ ေရမ်ားထည့္ထားေသာ ၀ါးၾကည္ေထာက္ကို ထမ္း၍ အေဖျပန္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒန္အိုးထဲ ဆန္အနည္းငယ္ထည့္ေဆး ၿပီး ေက်ာက္ခဲသံုးလံုးဆိုင္ကာ ထမင္းအိုးတည္ေလသည္။ ထမင္းက်က္ေသာအခါ ပါလာေသာ ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္တြင္ အေဖႏွင့္အေမအ တြက္ထည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အတြက္ အနီးရွိအင္ဖက္ကုိ ခူးၿပီး ထမင္းကုိ ထည့္ပံု၍ စားၾကသည္။ ဘ၀မွာ ဟင္းမ ပါပဲ ထမင္းစားရျခင္းမွာ ယခုပထမဆံုးျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ ထမင္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ မည္သူမွ မစားၾကေပ။ ဟင္းမပါ၍မဟုတ္ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ား ၊ဆို႔နင့္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေဖသည္လဲ က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္မွာစုိး၍ တစ္ဖက္သို႔လွည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေနသည္။ ဤသုိ႔ျဖစ္ပင္ ေလာကၾကီးသည္ အေမွာင္ဘက္ စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။
ညအေမွာင္သည္ ယခုမွပင္ပုိ၍ ေမွာင္သည္ဟု ခံစားရသည္။ ေလာကၾကီးတြင္ ဘယ္အရာမွမရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ပင္ အေမွာင္ထုၾကီးက လႊမ္းရံုသြားၿပီးလားဟု ေတြးမိသည္။ အေဖႏွင့္အစ္ကုိသည္ အသိမ်ားထံ အကူညီေတာင္းရန္ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမ့ ျငီးသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ အေမခ်မ္းေနမည္စုိး၍ အေဖ၏ က်န္ရစ္ေသာ တစ္ထည္ထဲေသာ ပုဆုိးကုိ အေမ့အား ျခံဳေပးလုိက္သည္။ အေမေႏြးပါေစေတာ့...............
အေမသည္ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကုိ ပို၍ပုိ၍ခံစားလာရၿပီး ေလာကၾကီးကို အံမတုႏုိင္ေတာ့ပဲ ငါးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ဘ၀၏ နိဂံုးဆို ေသာအရာကုိ ပုိက္၍ တမလြန္ခရီးကုိ သြားခဲ့ေလၿပီ။
ေလာကၾကီးတြင္ အၾကီးမားဆံုးအရာတစ္ခုရံႈးဆံုးျခင္းကို ဒုတိယတစ္ၾကိမ္ခံစားလိုက္ရၿပီး ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္သြား သည္ဟုပင္ ထင္ကာ သတိပင္ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့သည္။
သား .... သတိရၿပီလား.
အေဖ့၏ ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲသံကုိၾကားလုိက္ရသည္။ အေဖ့၏အသံကုိ ၾကားလိုက္ရမွ ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေလ်ာသြားမွန္းသိလိုက္ရသည္။ သတိရ သည္ႏွင့္္ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းမိသည္ကား....
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ အေဖသည္ အနီးနားရွိ ၀ါးရံုမွ ၀ါးမ်ားကိုခုတ္ေလသည္။ အစ္ကိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖခုတ္ထားေသာ ၀ါးမ်ားကို မႏိုင့္တစ္ႏိုင္သယ္ကာ အေဖထားေစလိုသည့္ ေနရာတြင္ စုပံုထားၾကသည္။ အေဖ ဘာလုပ္မည္မသိ။ သားအဖသံုးေယာက္သည္ ဆံြ႔အသူ မ်ားႏွယ္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ စကားမေျပာပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္အေဖသည္ ၀ါးမ်ားကို အတိုအရွည္တိုင္းျဖတ္ ကာ ေျမၾကီး က်ဥ္းတူး၍ တုိင္စိုက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စိုက္ထားေသာတိုင္မ်ားေပၚတြင္ ၀ါးတန္းမ်ားတင္ၿပီး အနီးနားရွိ အင္ဖက္မ်ားကုိ ခူးကာ အမိုးမိုးေလသည္။ ထိုအခါမွပင္ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုေနထိုင္ရန္ တဲတစ္လံုးေဆာက္ေနသည္ကို သိၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ အေမ့ကို တဲအတြင္းရွိ ၀ါးကြပ္ျပစ္ေပၚတြင္ အိပ္ေနေစၿပီး အေဖအျပင္သို႔ထြက္သြားေလသည္။
ခဏၾကာေသာအခါ အေဖျပန္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ထည့္ကာပါလာသည္။ ဂုန္နီအိတ္ကို ခ်၍ ပစၥည္း မ်ားထုတ္လုိက္ေသာအခါ ဒန္အိုးတစ္လံုး ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဆန္အနည္းငယ္ ပါလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေဖသည္ ဘာမွမျဖစ္သည့္ သူအလား မိသားစုအတြက္ မပင္မပန္းအလုပ္လုပ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္ကား ေလာကတြင္ သတၱိအရွိဆံုး ကၽြႏု္ပ္ တို႔၏ သူရဲေကာင္းကို ျပပါဆုိလွ်င္ အေဖ့ကိုပင္လက္ညိႈးထိုးမိေပလိမ့္မည္။
အေဖ့အလုပ္သည္ ထုိမွ်ႏွင့္မၿပီး ၀ါးရံုမွအၾကီးဆံုး၀ါးကုိခုတ္ၿပီး ေရထည့္ရန္ ၾကည္ေတာက္လုပ္ကာ ေခ်ာင္းရွိရာဘက္သို႔ ထြက္သြား ေလသည္။ ေရမ်ားထည့္ထားေသာ ၀ါးၾကည္ေထာက္ကို ထမ္း၍ အေဖျပန္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒန္အိုးထဲ ဆန္အနည္းငယ္ထည့္ေဆး ၿပီး ေက်ာက္ခဲသံုးလံုးဆိုင္ကာ ထမင္းအိုးတည္ေလသည္။ ထမင္းက်က္ေသာအခါ ပါလာေသာ ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္တြင္ အေဖႏွင့္အေမအ တြက္ထည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အတြက္ အနီးရွိအင္ဖက္ကုိ ခူးၿပီး ထမင္းကုိ ထည့္ပံု၍ စားၾကသည္။ ဘ၀မွာ ဟင္းမ ပါပဲ ထမင္းစားရျခင္းမွာ ယခုပထမဆံုးျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ ထမင္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ မည္သူမွ မစားၾကေပ။ ဟင္းမပါ၍မဟုတ္ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ား ၊ဆို႔နင့္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေဖသည္လဲ က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္မွာစုိး၍ တစ္ဖက္သို႔လွည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေနသည္။ ဤသုိ႔ျဖစ္ပင္ ေလာကၾကီးသည္ အေမွာင္ဘက္ စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။
ညအေမွာင္သည္ ယခုမွပင္ပုိ၍ ေမွာင္သည္ဟု ခံစားရသည္။ ေလာကၾကီးတြင္ ဘယ္အရာမွမရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ပင္ အေမွာင္ထုၾကီးက လႊမ္းရံုသြားၿပီးလားဟု ေတြးမိသည္။ အေဖႏွင့္အစ္ကုိသည္ အသိမ်ားထံ အကူညီေတာင္းရန္ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမ့ ျငီးသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ အေမခ်မ္းေနမည္စုိး၍ အေဖ၏ က်န္ရစ္ေသာ တစ္ထည္ထဲေသာ ပုဆုိးကုိ အေမ့အား ျခံဳေပးလုိက္သည္။ အေမေႏြးပါေစေတာ့...............
အေမသည္ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကုိ ပို၍ပုိ၍ခံစားလာရၿပီး ေလာကၾကီးကို အံမတုႏုိင္ေတာ့ပဲ ငါးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ဘ၀၏ နိဂံုးဆို ေသာအရာကုိ ပုိက္၍ တမလြန္ခရီးကုိ သြားခဲ့ေလၿပီ။
ေလာကၾကီးတြင္ အၾကီးမားဆံုးအရာတစ္ခုရံႈးဆံုးျခင္းကို ဒုတိယတစ္ၾကိမ္ခံစားလိုက္ရၿပီး ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္သြား သည္ဟုပင္ ထင္ကာ သတိပင္ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့သည္။
သား .... သတိရၿပီလား.
အေဖ့၏ ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲသံကုိၾကားလုိက္ရသည္။ အေဖ့၏အသံကုိ ၾကားလိုက္ရမွ ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေလ်ာသြားမွန္းသိလိုက္ရသည္။ သတိရ သည္ႏွင့္္ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းမိသည္ကား....
" ၀ဋ္ေၾကြးမ်ားရွိခဲ့ရင္ ဤမွ်ႏွင့္ ေၾကပါေစေတာ့.. "
အပိုင္း ( ၃ ) ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္....
ဖတ္ရႈရန္ အပုိင္း ( ၁ )
စာဖတ္သူတုိ႔အား အစဥ္ေလးစားလွ်က္
ေမွ်ာ္လင့္သူ
Original Written By : U Win Naing
(ဆရာခင္ဗ်ား : ဆရာရဲ႕ ဘ၀မွတ္တမ္းအား ကၽြန္ေတာ့္ Blog မွာမူပိုင္တင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဆရာ့အေရးသား တုိင္း ျပန္လည္ေရးသားထားပါသည္။)
No comments:
Post a Comment