ဘ၀မုန္တိုင္း ( ၃ )

အပိုင္း ( ၃ ) အဆက္..

အတိတ္ဘ၀၏ ၀ဋ္ေၾကြးမ်ားကုိ အံတုႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ အေမသြားႏွင့္ၿပီျဖစ္ေသာ တမလြန္သုိ႔ပင္ လိုက္သြားခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚမိ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္အား ခြင့္မျပဳ။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္မလာေသာ လူ႔ဘ၀ၾကီးတြင္ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဟုပင္ စိတ္ထားရေပေတာ့မည္။ လူ႔ဘ၀သည္လည္း ဒီလိုႏွင့္ၿပီးသြားမည္မဟုတ္ ၊ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိအံုးမွာပဲ အေတြးႏွင့္ပင္ မာန္ကုိျပန္တင္းရသည္ အေဖ၏ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၍ ခံစားရေသာ ခံစားမႈမ်ားကုိ မျမင္လိုေတာ့....

အေဖ့အသိမ်ား ကူညီမႈေၾကာင့္ အေမ့၏ ရက္လည္အခမ္းနားသည္ ျဖစ္သလိုႏွင့္ၿပီ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ အေဖသည္လဲ ဤအရပ္တြင္ပင္ မေနလုိ ေတာ့။ အေမ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ျမစ္ငယ္သို႔သြားရန္ေျပာသည္။ အေဖ့၏ အိပ္ထဲတြင္လဲ စားဖို႔ပင္အႏိုင္ႏုိင္ လမ္းစရိတ္ဆိုသည္ပင္ ေ၀းစြ။ ထို႔ေၾကာင့္ မႏၱေလးသို႔ သြားမည့္ကားကို လူၾကံဳလိုက္ရန္ ေစာင့္ၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ မႏၱေလးကုိ သြားမည့္ ကားၾကံဳကို ဆက္သြယ္မိ၍ မႏၱေလးသို႔ လိုက္ခြင့္ျပဳရန္ အေဖက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ စာနာသနားေသာကားသမားၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအဖအား လိုက္ရန္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ထုိေန႔ညေနတြင္ ကုန္အျပည့္တင္ထားေသာ ကားၾကီးတစ္စီးႏွင့္ မႏၱေလးသို႔လိုက္ ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အား ကားေခါင္မိုးေပၚသို႔ဆြဲတင္ၿပီး ေအာက္မွ ကားသမားၾကီးကလဲ တြန္းတင္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားသမား ၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ရန္ ဂုန္နီအိတ္အခြံသံုးလံုးကို အေပၚသို႔ ပစ္တင္ေပး၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ကားသမားၾကီးေပးေသာ ဂုန္နီအိတ္မ်ားကုိ ကားေခါင္မိုးေပၚတြင္ ခင္းထိုင္လွ်က္ လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။

ကုန္ကားၾကီးသည္ တအိအိေမာင္းႏွင္လာရာ ခရီးအေတာ္တန္ေရာက္ေသာအခါ ညသည္ပင္ ေမွာင္စျပဳလာသည္။ လမ္းတလမ္းလံုး တြင္အေဖသည္ ေရွ႕တည့္တည့္ကုိသာ ၾကည့္၍ လုိက္ပါလာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလဲမၾကည့္ တခ်က္တခ်က္မွပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေရွ႕ေရးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေလးေနဟန္ရွိသည္။ အေဖခံစားရေသာ စိတ္ဒုကၡမ်ားေျပ ေလ်ာ့ေစရန္ အေဖ့ကို ျပံဳးျပမိသည္။ ထုိအခါ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပုတ္၍ " ဆာေနၿပီလား " ထိုတစ္ခြန္းသာ ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းခါျပေသာအခါ အေဖျပံဳးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားအင္ျဖစ္ေစသည္။

ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္ မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ႏွင့္ အစြမ္းရွိသေလာက္ လင္းလက္ေနၾကသည္။ ထိုၾကယ္ကေလးမ်ား ကုိ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ခံစားမိသည္က ၾကည္ႏူးျခင္းေလာ၊ ၀မ္းနည္းျခင္းေလာ ၊ ၀မ္းသာျခင္းေလာ ဘာကိုမွ တိတိက်က်မသိ။ အရင္က ဆုိလွ်င္ ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္ကေလးမ်ားကုိ ျမင္လွ်င္ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမိ၍ ထုိၾကယ္ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ကူး ယွဥ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေသာ္ ထုိခံစားမႈမ်ိဳး ခံစားၾကည့္သည္ ခံစား၍ မရ။ ေလာကၾကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကပဲ ေလာကၾကီးေပၚ အေတြးအျမင္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလား ေ၀ခြဲ၍ပင္ မရႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ေခါင္းထဲတြင္ ရႈပ္ေထြးေနေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ ရံုးထြက္၍ မရျဖစ္ေနသည္။ ေလာကၾကီးထဲတြင္ လူျဖစ္ေနရသည္မွာ ထိုမွပင္ၾကမ္း တမ္းခက္ထန္၍ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္ကုိ ကံၾကမၼာကသိေအာင္ သင္ခန္းစာေပးလုိက္သည္လား။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မေစာလြန္းဘူး လား ကံၾကမၼာ အေတြးနယ္ထဲတြင္ မည္မွ်ထိ ခရီးသြားေနသည္ မသိ။ ေတြးေနရင္းႏွင့္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

အပိုင္း ( ၄ ) ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...

ဖတ္ရႈရန္ အပုိင္း ( ၁ ) ၊ အပိုင္း ( ၂ )

စာဖတ္သူတုိ႔အား အစဥ္ေလးစားလွ်က္

ေမွ်ာ္လင့္သူ
Original Written By : U Win Naing
(ဆရာခင္ဗ်ား : ဆရာရဲ႕ ဘ၀မွတ္တမ္းအား ကၽြန္ေတာ့္ Blog မွာမူပိုင္တင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဆရာ့အေရးသား တုိင္း ျပန္လည္ေရးသားထားပါသည္။)