အပိုင္း ( ၃ ) အဆက္..
" သားထေတာ့ ေရာက္ၿပီ "
အေဖ့၏ လႈပ္ႏိုးေသာအခါမွ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးလင္းထိန္ေနၿပီး အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားေနရ သည္။ မည္သည့္ေလာကထဲ ေရာက္လာသည္မသိ။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိေသာအခါမွ စည္ကား၍ လူမ်ား၊ ကားမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနေသာ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္သည္ကုိ သတိျပဳမိသည္။
" ဒါဘယ္ေနရာလဲ အေဖ "
" အခုအေဖတုိ႔ မႏၱေလးေရာက္ေနၿပီ "
" ဒီမွာေနမွာလား "
" သားအေမရဲ႕ ရြာရွိတဲ့ ျမစ္ငယ္ဘက္ကုိသြားမွာ "
ထိုစကားကုိၾကားမွ အေမ့ကို ပုိ၍သတိရလိုက္မိသည္။ ဒီတစ္ခါ အေမမပါႏုိင္ေတာ့ၿပီေကာ။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွ ဆင္းကာ ကားသမား ၾကီးအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ကားသမားၾကီးက အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တု္ိ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ကာစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္။
" ဒီကေန ျမစ္ငယ္ဘက္ကုိ ဘယ္လုိသြားမလဲ "
ကားသမားၾကီးက ေမးသည္ ။ ထုိအခါအေဖသည္ ေလးတြဲေသာအသံမ်ားႏွင့္
" ေက်ာက္ဆည္ကိုသြားမယ္ ၊ အဲဒီ့မွာ အမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ သူတို႔ဆီကိုေရာက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ. "
ထိုအခါ ကားသမားၾကီးသည္ ဂရုဏာသက္ေသာ အသံျဖင့္.
" ကၽြန္ေတာ္လမ္းစရိတ္ေတာ့ ကူညီလိုက္ပါမယ္ ၊ ကေလးေတြကရွိေသးေတာ့ လမ္းဒုကၡေရာက္ေနအံုးမယ္။ "
ထုိစကားကုိၾကားေသာအခါ အေဖသည္ မ်က္ရည္၀ဲလာကာ..
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကားဆရာရယ္."
" ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူကုိ ကူညီရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့.
ကဲကဲ အခ်ိန္ရွိတုန္း ခရီးဆက္ၾကအံုး...."
" ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်.."
အေဖသည္ ကားဆရာကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ဆြဲကာ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ပူျပင္းေသာေနေရာင္ ေအာက္တြင္ အေပၚမွ အပူဒဏ္ပါမက ေအာက္မွ အပူဒဏ္ကိုပါ ခံစားရသည္။ ေျခေထာက္ကို ငံုၾကည့္ေသာအခါ ဖိနပ္မပါ။ အိမ္မီးမ ေလာင္က အေမ၀ယ္ေပးထားေသာ ဖိနပ္အသစ္ေလးသည္လဲ မီးထဲတြင္ ပါသြားေလသည္။ ယခုအခါမွ ထိုဖိနပ္ေလးကုိလဲ သတိရ လိုက္မိသည္။ အစ္ကို႔တြင္လဲ ဖိနပ္မပါ။ အကို႔ဖိနပ္ကေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။ အေဖ့ေျခေထာက္ကို ၾကည့္မိေသာအခါ အ လုပ္ထဲတြင္စီးေသာ အနားမ်ား လန္ေနသည့္ ဖိနပ္ပါေနေသးသည္ကုိ သတိျပဳမိသည္။
အေဖသည္ ေက်ာက္ဆည္သြားေသာ ကားဂိတ္ရွိရာဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေခၚလာသည္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေသာအခါ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို အေဖေမးျမန္းေနသည္။ ဘာေတြေမးျမန္းေနသည္ကုိေတာ့ မသိေပ။ ေမးျမန္းၿပီးေသာအခါ အေဖကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ျပန္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကားဂိတ္နားရွိ မုန္႔ဆုိင္တစ္ဆိုင္မွ မုန္႔ကို၀ယ္ကာ သားအဖသံုးေယာက္ မနက္စာအျဖစ္ ဗိုက္ကုိျဖည့္ၾကသည္။ အေဖ၀ယ္ ေကၽြးေသာမုန္႔သည္ ဗိုက္၏ဆာေလာင္ျခင္းကုိ အျပည့္အ၀မျဖည့္ဆည္းႏိုင္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုဘ၀ႏွင့္ ယခုအေျခေနသည္ ဆာေလာင္ျခင္း တမ္းတျခင္းမ်ားကုိ ဦးစားေပးရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ဘယ္ေသာအခါမွ ေစတနာပ်က္ျခင္းမရွိ။ စားခ်င္ သည္၊ လုိခ်င္သည္မ်ားကုိ ေက်နပ္သည္အထိ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိသည္။ ယခုအခါတြင္ အေဖ၏ အိတ္ထဲ၌ ခရီးစရိတ္အတြက္ ေငြအလံု ေလာက္မရွိေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ကားေပၚတြင္ အတန္ၾကာ ေစာင့္ၿပီးေသာအခါ ကားစထြက္ေလသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ခြဲခြာခဲ့သည္မွာ အတန္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရာသီဥတု ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ၊ သစ္ပင္တို႔ကို ျပန္လည္ခံစားမိလာသည္။ ထိုအခါ စိတ္ထဲတြင္ အမည္ေဖာ္မရေသာ ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစား ရေလသည္။
ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရင္းႏွီးဖူးေသာေဒသတစ္ခုအျဖစ္ ျပန္လည္အသက္၀င္လာသည္။ ကားဂိတ္တစ္ခုတြင္ ကားရပ္ ေသာအခါ သားအဖသံုးေယာက္ ကားေပၚမွဆင္းၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ကိုဆြဲကာ အသစ္ဖန္တီးေပး ထားေသာ ဘ၀၏ ကံၾကမၼာအတိုင္း ေျခဗလာျဖင့္ အပူဒဏ္ကိုအံတု၍ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။
" သားထေတာ့ ေရာက္ၿပီ "
အေဖ့၏ လႈပ္ႏိုးေသာအခါမွ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးလင္းထိန္ေနၿပီး အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားေနရ သည္။ မည္သည့္ေလာကထဲ ေရာက္လာသည္မသိ။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိေသာအခါမွ စည္ကား၍ လူမ်ား၊ ကားမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနေသာ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္သည္ကုိ သတိျပဳမိသည္။
" ဒါဘယ္ေနရာလဲ အေဖ "
" အခုအေဖတုိ႔ မႏၱေလးေရာက္ေနၿပီ "
" ဒီမွာေနမွာလား "
" သားအေမရဲ႕ ရြာရွိတဲ့ ျမစ္ငယ္ဘက္ကုိသြားမွာ "
ထိုစကားကုိၾကားမွ အေမ့ကို ပုိ၍သတိရလိုက္မိသည္။ ဒီတစ္ခါ အေမမပါႏုိင္ေတာ့ၿပီေကာ။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွ ဆင္းကာ ကားသမား ၾကီးအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ကားသမားၾကီးက အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တု္ိ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ကာစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္။
" ဒီကေန ျမစ္ငယ္ဘက္ကုိ ဘယ္လုိသြားမလဲ "
ကားသမားၾကီးက ေမးသည္ ။ ထုိအခါအေဖသည္ ေလးတြဲေသာအသံမ်ားႏွင့္
" ေက်ာက္ဆည္ကိုသြားမယ္ ၊ အဲဒီ့မွာ အမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ သူတို႔ဆီကိုေရာက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ. "
ထိုအခါ ကားသမားၾကီးသည္ ဂရုဏာသက္ေသာ အသံျဖင့္.
" ကၽြန္ေတာ္လမ္းစရိတ္ေတာ့ ကူညီလိုက္ပါမယ္ ၊ ကေလးေတြကရွိေသးေတာ့ လမ္းဒုကၡေရာက္ေနအံုးမယ္။ "
ထုိစကားကုိၾကားေသာအခါ အေဖသည္ မ်က္ရည္၀ဲလာကာ..
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကားဆရာရယ္."
" ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူကုိ ကူညီရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့.
ကဲကဲ အခ်ိန္ရွိတုန္း ခရီးဆက္ၾကအံုး...."
" ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်.."
အေဖသည္ ကားဆရာကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ဆြဲကာ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ပူျပင္းေသာေနေရာင္ ေအာက္တြင္ အေပၚမွ အပူဒဏ္ပါမက ေအာက္မွ အပူဒဏ္ကိုပါ ခံစားရသည္။ ေျခေထာက္ကို ငံုၾကည့္ေသာအခါ ဖိနပ္မပါ။ အိမ္မီးမ ေလာင္က အေမ၀ယ္ေပးထားေသာ ဖိနပ္အသစ္ေလးသည္လဲ မီးထဲတြင္ ပါသြားေလသည္။ ယခုအခါမွ ထိုဖိနပ္ေလးကုိလဲ သတိရ လိုက္မိသည္။ အစ္ကို႔တြင္လဲ ဖိနပ္မပါ။ အကို႔ဖိနပ္ကေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။ အေဖ့ေျခေထာက္ကို ၾကည့္မိေသာအခါ အ လုပ္ထဲတြင္စီးေသာ အနားမ်ား လန္ေနသည့္ ဖိနပ္ပါေနေသးသည္ကုိ သတိျပဳမိသည္။
အေဖသည္ ေက်ာက္ဆည္သြားေသာ ကားဂိတ္ရွိရာဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေခၚလာသည္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေသာအခါ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို အေဖေမးျမန္းေနသည္။ ဘာေတြေမးျမန္းေနသည္ကုိေတာ့ မသိေပ။ ေမးျမန္းၿပီးေသာအခါ အေဖကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ျပန္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကားဂိတ္နားရွိ မုန္႔ဆုိင္တစ္ဆိုင္မွ မုန္႔ကို၀ယ္ကာ သားအဖသံုးေယာက္ မနက္စာအျဖစ္ ဗိုက္ကုိျဖည့္ၾကသည္။ အေဖ၀ယ္ ေကၽြးေသာမုန္႔သည္ ဗိုက္၏ဆာေလာင္ျခင္းကုိ အျပည့္အ၀မျဖည့္ဆည္းႏိုင္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုဘ၀ႏွင့္ ယခုအေျခေနသည္ ဆာေလာင္ျခင္း တမ္းတျခင္းမ်ားကုိ ဦးစားေပးရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ဘယ္ေသာအခါမွ ေစတနာပ်က္ျခင္းမရွိ။ စားခ်င္ သည္၊ လုိခ်င္သည္မ်ားကုိ ေက်နပ္သည္အထိ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိသည္။ ယခုအခါတြင္ အေဖ၏ အိတ္ထဲ၌ ခရီးစရိတ္အတြက္ ေငြအလံု ေလာက္မရွိေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ကားေပၚတြင္ အတန္ၾကာ ေစာင့္ၿပီးေသာအခါ ကားစထြက္ေလသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ခြဲခြာခဲ့သည္မွာ အတန္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရာသီဥတု ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ၊ သစ္ပင္တို႔ကို ျပန္လည္ခံစားမိလာသည္။ ထိုအခါ စိတ္ထဲတြင္ အမည္ေဖာ္မရေသာ ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစား ရေလသည္။
ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရင္းႏွီးဖူးေသာေဒသတစ္ခုအျဖစ္ ျပန္လည္အသက္၀င္လာသည္။ ကားဂိတ္တစ္ခုတြင္ ကားရပ္ ေသာအခါ သားအဖသံုးေယာက္ ကားေပၚမွဆင္းၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ကိုဆြဲကာ အသစ္ဖန္တီးေပး ထားေသာ ဘ၀၏ ကံၾကမၼာအတိုင္း ေျခဗလာျဖင့္ အပူဒဏ္ကိုအံတု၍ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။
အပိုင္း ( ၅ ) ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္..
ဖတ္ရႈရန္ အပုိင္း ( ၁ ) ၊ အပိုင္း ( ၂ ) ၊ အပိုင္း ( ၃ )
စာဖတ္သူတုိ႔အား အစဥ္ေလးစားလွ်က္
ေမွ်ာ္လင့္သူ
Original Written By : U Win Naing
(ဆရာခင္ဗ်ား : ဆရာရဲ႕ ဘ၀မွတ္တမ္းအား ကၽြန္ေတာ့္ Blog မွာမူပိုင္တင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဆရာ့အေရးသား တုိင္း ျပန္လည္ေရးသားထားပါသည္။)
No comments:
Post a Comment