ငါခဏေလာက္လွဲေနၿပီး ညစာစားဖုိ႔ အုပ္ေဆာင္ေလး လွန္ၾကည့္တယ္။ အားလံုးစားေသာက္ၿပီးၾကၿပီ ။ အထဲက သူက လွမ္းေအာ္ တယ္ ။ မနက္က ခ်က္တာေတြမကုန္လုိ႔ ထပ္မခ်က္ဘူးတဲ့ သူတို႔ကေတာ့ အျပင္ကစားခဲ့ၿပီတဲ့။ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး ပန္းကန္ထဲထည့္ လို႔၊ ဟင္းက မယ္မယ္ရရမရွိ ။ ငါအရမ္း စိတ္ညစ္သြားတယ္ တစ္ရက္လဲမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လဲမဟုတ္။ ငါအလကား သူတို႔ဆီက စားေနတာမဟုတ္ ။ ငါ တစ္လတစ္ခါ ထမင္းဖုိးရွင္းေပးရတယ္ ။ ေနာက္ အိမ္လခ ရွင္းေပးခဲ့ရတယ္ ။ ဒါေတြကုိ ေမေမ မသိေစခ်င္ ။ သူကေရႊဘံုစံထားေပမယ့္ အခုလို ေနေနရတာကို ျမင္ရင္ သူတို႔ကုိ ေနာက္မွ ဒီလိုက်ိတ္ၿပီး ေနေနတဲ့ ငါ့ကို အရင္သတ္မွာ ။ မသြားခင္ကတညး္က မက္စရာမရွိလုိ႔ ေမေမ့စကား အခုနားထဲမွာ အျမဲၾကားေနခဲ့တယ္။
အုပ္ေဆာင္း ျပန္အုပ္ၿပီး အ၀တ္စားေလးလဲကာ အျပင္ေလာကထဲ ငါထြက္ခဲ့တယ္။ ငါ့ကုိသိတဲ့သူ ဒီရက္ကြပ္ထဲမွာေတာ့ လမ္းထိပ္က ကုန္ စံုဆုိင္က အပ်ိဳၾကီးရယ္ ငါအပ်င္းေျပငွားဖတ္ေနၾက စာအုပ္ဆုိင္က အသက္ခပ္လတ္လပ္ အစ္မၾကီးရယ္ ၊ ငါအထီးက်န္သြားတိုင္ သြား ထုိင္ျဖစ္တဲ့ လၻက္ရည္ဆုိင္က စားပြဲထိုးေလးရယ္ ။ ငါအျပင္ေလာကထြက္တုိင္း ဒီသံုးေနရာပဲထြက္မိတယ္။ ေ၀းေ၀းသြားလုိ႔ကလဲ မရ၊ အျပန္ေနာက္က်ရင္ တံခါးပိတ္မယ္က ၾကိဳေျပာထားတယ္။ ငါအျပင္မွာ ဗိုက္ကေလးျဖည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာေလး
ေပၚလဲမိ တယ္။ ငါအိပ္တဲ့ေနရာမွာ မီးဖိုဘက္က လာတဲ့မီးေလးနဲ႔ စာအုပ္ကို ရေအာင္ဖတ္တယ္။ ဒါေတာင္ မီတာခတက္တယ္ဆုိၿပီး ဘာ မေျပာညာမေျပာနဲ႔ မီးကုိပိတ္သြားတယ္။ ငါ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ ငါ ရေအာင္ဖတ္မယ္ဆုိၿပီး အပ်ိဳၾကီးဆုိင္က ၀ယ္ထားတဲ့ ဖေယာင္း တုိင္နဲ႔ ငါစာကုိဖတ္ခဲ့တယ္။
တစ္လမွာ ႏွစ္ရက္ထဲ နားရတဲ့ ငါ ေကာင္းေကာင္းနားဖူးတဲ့ ရက္မရွိခဲ့။ တစ္ရက္ေလာက္ အိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္မယ္ၾကံတယ္ ။ ျခင္ ေထာင္ၾကိဳး လာျဖတ္သြားတယ္။ လူသြားလမ္းၾကီးမွာ ေနဖင္ထုိးေအာင္ အိပ္ေနလို႔တဲ့။ ငါေတြးမိတဲ့ ငါစိတ္အရမ္းနာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါအတြက္နဲ႔ ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြ ၾကားမွ ျပႆနာတက္မွာ မလုိခ်င္ဘူး ။ ငါ သူတို႔ဆီမွာ ေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္ ငါျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ရင္နာနာနဲ႔ ဘ၀ကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာလုိ႔ ငါမွတ္ယူခဲ့တယ္...
တခ်ိန္က ဒီရက္စြဲေတြေပၚမွာ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ ငါ ရင္ေတြနာက်င္ၿပီး မြန္းၾကပ္လာတယ္။ ဒီရက္စဲြေတြဟာ ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ထင္က်န္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြပဲေပါ့။ ဒဏ္ရာ ရက္စြဲေတြပါ.
အုပ္ေဆာင္း ျပန္အုပ္ၿပီး အ၀တ္စားေလးလဲကာ အျပင္ေလာကထဲ ငါထြက္ခဲ့တယ္။ ငါ့ကုိသိတဲ့သူ ဒီရက္ကြပ္ထဲမွာေတာ့ လမ္းထိပ္က ကုန္ စံုဆုိင္က အပ်ိဳၾကီးရယ္ ငါအပ်င္းေျပငွားဖတ္ေနၾက စာအုပ္ဆုိင္က အသက္ခပ္လတ္လပ္ အစ္မၾကီးရယ္ ၊ ငါအထီးက်န္သြားတိုင္ သြား ထုိင္ျဖစ္တဲ့ လၻက္ရည္ဆုိင္က စားပြဲထိုးေလးရယ္ ။ ငါအျပင္ေလာကထြက္တုိင္း ဒီသံုးေနရာပဲထြက္မိတယ္။ ေ၀းေ၀းသြားလုိ႔ကလဲ မရ၊ အျပန္ေနာက္က်ရင္ တံခါးပိတ္မယ္က ၾကိဳေျပာထားတယ္။ ငါအျပင္မွာ ဗိုက္ကေလးျဖည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာေလး
ေပၚလဲမိ တယ္။ ငါအိပ္တဲ့ေနရာမွာ မီးဖိုဘက္က လာတဲ့မီးေလးနဲ႔ စာအုပ္ကို ရေအာင္ဖတ္တယ္။ ဒါေတာင္ မီတာခတက္တယ္ဆုိၿပီး ဘာ မေျပာညာမေျပာနဲ႔ မီးကုိပိတ္သြားတယ္။ ငါ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ ငါ ရေအာင္ဖတ္မယ္ဆုိၿပီး အပ်ိဳၾကီးဆုိင္က ၀ယ္ထားတဲ့ ဖေယာင္း တုိင္နဲ႔ ငါစာကုိဖတ္ခဲ့တယ္။
တစ္လမွာ ႏွစ္ရက္ထဲ နားရတဲ့ ငါ ေကာင္းေကာင္းနားဖူးတဲ့ ရက္မရွိခဲ့။ တစ္ရက္ေလာက္ အိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္မယ္ၾကံတယ္ ။ ျခင္ ေထာင္ၾကိဳး လာျဖတ္သြားတယ္။ လူသြားလမ္းၾကီးမွာ ေနဖင္ထုိးေအာင္ အိပ္ေနလို႔တဲ့။ ငါေတြးမိတဲ့ ငါစိတ္အရမ္းနာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါအတြက္နဲ႔ ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြ ၾကားမွ ျပႆနာတက္မွာ မလုိခ်င္ဘူး ။ ငါ သူတို႔ဆီမွာ ေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္ ငါျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ရင္နာနာနဲ႔ ဘ၀ကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာလုိ႔ ငါမွတ္ယူခဲ့တယ္...
တခ်ိန္က ဒီရက္စြဲေတြေပၚမွာ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ ငါ ရင္ေတြနာက်င္ၿပီး မြန္းၾကပ္လာတယ္။ ဒီရက္စဲြေတြဟာ ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ထင္က်န္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြပဲေပါ့။ ဒဏ္ရာ ရက္စြဲေတြပါ.
ေမွ်ာ္လင့္သူ
No comments:
Post a Comment