ဘ၀မုန္တိုင္း ( ၆ )

အပိုင္း ( ၅ ) အဆက္...

အမည္မေဖၚႏိုင္ေသာခံစားမႈမ်ားက ရင္ထဲတိုးေ၀ွ႔လာသည္။ ရင္းႏွီးေသာ ခံစားမႈမ်ားကိုလဲ ခံစားလာရသည္။ သို႔ေသာ္ အရင္လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးမဟုတ္သည္ကိုေတာ့ သိလိုက္သည္။ ရြာအ၀င္လွည္းလမ္းႀကီးသည္ကား အရင္တိုင္းပင္ မေျပာင္းလဲ။ လမ္းေဘးတြင္ေပါက္ေနေသာ ထေနာင္းပင္ႀကီးသည္လည္း သည္အတိုင္းပင္။

လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ အစီအရီေပါက္ေနေသာ တမာပင္မ်ားသည္လည္း အေျခေနမပ်က္။ ေျပာင္းလဲသြားသည္ကား ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ႏွင့္ အေျခအေနပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ လမ္းမႀကီးအတိုင္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရာ တေနရာအေရာက္တြင္ ျမစ္ထဲမွေရမ်ားကို သယ္လာေသာ လွည္းႏွင့္တစ္စီးကို ေတြ႔လိုက္သည္။ လွည္းေပၚမွ လွည္းသမားႀကီးက အေ၀းကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ အနီးနားေရာက္ေသာအခါ

“ဟာ ကိုဖိုးေရႊႀကီးပါလား ကေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာတုန္း”

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုးကုတ္ဘက္ကျပန္လာတာ ဒုကေရာက္လာလို႔”

“ဟုတ္လား ကေလးေတြလဲ သနားစရာပဲ ဒီမွာပဲေနမွာလား”

“ဟုတ္တယ္ ကိုေက်ာ္ညြန္႔ ဒီမွာေနဖို႔ျပန္လာၾကတာ”

“ေအးဗ်ာ ျပန္လာတာေကာင္းပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ လိုအပ္တာရွိရင္ ကူညီမွာေပါ့ ကေလးေတြအေမေကာဗ်”

“ကေလးေတြအေမက မိုးကုတ္မွာဆံုးသြားၿပီ ကိုေက်ာ္ညြန္႔”

“ေအာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ.. ေအးဗ်ာအားမငယ္ပါနဲ႔ လိုအပ္တာရွိရင္ေျပာဗ်ာ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ ကူညီရမွာေပါ့”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေက်ာ္ညြန္႔စကားကိုၾကားရတာ အားတက္မိပါတယ္”

“ခင္ဗ်ားေယာက္ဖ ကိုညိဳေမာင္အိမ္မွာပဲ ေနမွာမဟုတ္လား”

“ေအးေပါ့ဗ်ာ ေလာေလာဆယ္သူ႔အိမ္မွာပဲ ေနရမွာေပါ့ဗ်ာ”

“ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ၿပီးရင္ လာခဲ့မယ္ေလ”

“ဟုတ္ကဲ့ကိုေက်ာ္ညြန္႔ သြားလိုက္အံုးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုဖိုးေရႊ”

ကိုညိဳေမာင္ဆိုသည္မွာ အေမ၏အကိုျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ ညီအကိုရင္းပမာ ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္မသြားခင္ကလဲ ကိုညိဳေမာင္တို႔အိမ္တြင္ပင္ ေနခဲ့ၾကသည္။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္းသည္လည္း မိသားစုအရင္းမ်ားပမာ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ကိုညိဳေမာင္၏သမီး အိအိညိဳသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အရြယ္တူပင္ျဖစ္သည္။ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ေခၚလိုက္ ကစားလိုက္ႏွင့္ တအိမ္ထဲေနေသာေၾကာင့္ သူ၏အေမအား အေမစိုး ဟုေခၚကာ ကၽြန္ေတာ္၏အေမကိုလဲ အိအိညိဳက အေမ၀ိုင္းဟုေခၚသည္။ ယခုေသာ္ ကစားေဖၚကစားဖက္ အိအိညိဳႏွင့္ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္။ စိတ္ထဲတြက္ႀကိတ္ကာ ၀မ္းသာေနမိသည္။

လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာၾကရာ တေနရာတြင္ လမ္းေပၚရွိသဲမ်ားေပၚတြင္ ေဆာ့ကစားေနၾကေသာ ကေလးမ်ား ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနသည္။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ထိုလမ္းမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမဲေဆာ့ေနၾက ကစားကြင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေ၀းကြာခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတါင္ ယာထဲမွျပန္လာ ၾကေသာ လွည္းမ်ားကိုလဲ ေတြ႕ရသည္။ ျမစ္ဘက္မွ ငါးဖမ္းပိုက္မ်ားကို ထမ္းၿပီး ျပန္လာေသာသူမ်ားကိုလဲ ေတြ႕ရသည္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ အညာေဒသ၏သဘာ၀မွာကား လြမ္းေမာစရာပင္။

လမ္းတလမ္းကိုခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး သံုးအိမ္ေက်ာ္ေလွ်ာက္လိုက္ေသာအခါ အရင္ကကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနခဲ့ေသာ အိမ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား ေဖၚမျပတတ္ေအာင္ ၀မ္းသာသြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္၀မ္းသာသြားသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာပင္မသိ။ အိမ္ေရွ႕သို႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မန္က်ီးပင္ေအာက္ ကြပ္ျပစ္တြင္ထိုင္ေနေသာ အိအိညိဳကိုေတြ႕ လိုက္ရသည္။ ေတာင္းတစ္ခုထဲမွ ဘာေတြကိုေရြးေနသည္မသိ ေခါင္းငံု႔ကာေရြးေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလဲ သတိထားမိ ဟန္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေသာအခါ မေနႏိုင္ပဲ အားရပါးရေအာ္မိသည္။

“အိအိညိဳ”

ကၽြန္ေတာ့ေအာ္ေခၚသံကိုၾကားေသာအခါ လန္႔သြားသည္ဟုထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ
“ဟယ္. . ေတာင္ေပၚသားပါလား ဟယ္ . . ဘႀကီးလဲပါတယ္ ကိုႀကီးလဲပါတယ္. . ေဖေဖေရ ဒီမွာ ဘႀကီးတို႔လာတယ္”

အိအိညိဳေအာ္ေခၚလိုက္ေသာအခါ အိမ္ထဲမွ အိအိညိဳအေဖႏွင့္အတူ အေမပါထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျမင္ေသာအခါေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ

“ဟာ . . ကိုဖိုးေရႊတို႔ပါလား ဘယ္လိုျဖစ္လာၾကတာတုန္း မ၀ိုင္းေကာ မပါဘူးလား”

“ေအးဗ်ာ ကေလးေတြအေမေတာ့ပါမလာေတာ့ဘူး ေနာက္မွအေၾကာင္းစံုေျပာျပမယ္”

“ေအးဗ်ာ လာလာ သမီးေရ သမီးအကိုေတြကိုေခၚ”

“ဟုတ္ကဲ့ေဖေဖ” “လာေတာင္ေပၚသားနဲ႔ ကိုႀကီး”

“လာလာ သားတို႔အိမ္ထဲ၀င္ၾက”

အေဖႏွင့္ အိအိညိဳတို႔အေဖသည္ စကားေျပာကာအိမ္ထဲ၀င္သြားၾကသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ေနာက္မွလိုက္ကာ အိမ္ထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ႀကီးသည္အရင္ကႏွင့္မတူ အသစ္ျပန္ေဆာက္ထားဟန္ရွိသည္။ အရင္ကထက္ႀကီးၿပီး ေကာင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကစားေနက် အိမ္ေရွ႕မွ မန္ႀကီးပင္ႀကီးေအာက္ရွိ ကြပ္ပစ္သည္လည္း အသစ္ျပန္လုပ္ ထားသည္။ မန္ႀကီးပင္ႀကီးကေတာ့ သည္အတိုင္းပင္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္မိၾကသည္ႏွင့္ အိအိညိဳအေဖက ေမးသည္။

“ကိုဖိုးေရႊမိန္းမကေကာ ဘယ္က်န္ခဲ့တုန္းဗ်”

“ငါ့မိန္းမ မိုးကုတ္မွာပဲဆံုးသြားၿပီ ငါတို႔လဲ ဒုကေရာက္လာလို႔ ျပန္လာၾကတာ”

“ဟင္ အမဆံုးသြားၿပီ ဟုတ္လား အမေလး ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ အမရယ္ သြားရွာၿပီေပါ့ ကေလးေတြကိုလဲ ထားသြားၿပီေပါ့”
အိအိညိဳအေမသည္ ေျပာၿပီးငိုေနသည္။ အိအိညိဳအေဖသည္လည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုအသံကိုၾကားမွပင္ ၀မ္းနည္းသည့္စိတ္မ်ား ရင္ထဲတြင္ အလံုးလိုက္တက္လာသည္။

“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ အမရယ္”

အိအိညိဳ၏အေဖ ကိုညိဳေမာင္က ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ျမည္တမ္းလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း စိတ္ကိုထိန္းထား သည့္ၾကားမွ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အလုိလိုစီးက်လာသည္။ ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ တဖက္သို႔လွည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ားကို အသာသုတ္လိုက္သည္။ ထိုအရာကို အိအိညိဳျမင္ၿပီး ၀မ္းနည္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ေယာင္ၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ေနလိုက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ကား ဆို႔နင့္လွ်က္။ အေဖသည္လည္း ကိုညိဳေမာင္ႏွင့္ ကိုညိဳေမာင္၏ဇနီး ေဒၚစိုးစိုးတို႔ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ အေဖသည္ မ်က္ႏွာကိုေအာက္သို႔ငံု႔လွ်က္စကားေျပာေနသည္။ အေဖငိုေနမည္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ႀကိတ္ကာငိုေနမည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အေဖ့ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ မန္က်ဥ္းပင္ ေအာက္ရွိ ကြပ္ပစ္သို႔ထြက္လာမိသည္။ အကိုႏွင့္အိအိညိဳလည္း ေနာက္မွထြက္ကာလိုက္လာၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ မန္က်ဥ္းပင္ႀကီးကို ခံစားခ်က္မဲ့ေသာအၾကည့္ျဖင့္ အတန္ၾကာေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိသည္ကိုကား မေျပာတတ္။ အတန္ၾကာေသာအခါ ကြပ္ပစ္ေပၚတြင္၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ဘာကိုလုပ္ရမည္ ဘာကိုေတြးရမည္မသိ။ ထံုေနသလိုလိုႀကီးျဖစ္ေနသည္။ အကိုႏွင့္အိအိညိဳသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိအိညိဳကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညွိဳးငယ္ေသာအၿပံဳးျဖင့္ ၿပံဳးျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း သူ႔ကိုျပန္ၿပံဳးျပမိသည္။

“ေရေသာက္မလား”

“အင္း . .”

တစ္လံုးထဲသာေျဖမိသည္။ ထိုထက္ပိုၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ အိအိညိဳအိမ္ထဲသို႔၀င္သြားသည္။ ျပန္ထြက္ လာေသာအခါ လက္ထဲတြင္ ေရခြက္ႏွင့္ ေရခပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တ၀က္ေသာက္ၿပီး က်န္တ၀က္ကို အကို႔ကိုေပးလိုက္သည္။ အကိုလည္းကၽြန္ေတာ္ေပးေသာေရကို အားရပါးရ ေသာက္ေနသည္။

“နင္တို႔မိုးကုတ္က ျပန္လာတာလား”

“အင္းဟုတ္တယ္”

“အဲဒီမွာေပ်ာ္လား”

“အရင္ကေတာ့ေပ်ာ္တယ္ အခုမေပ်ာ္ဘူး”

“ကိုႀကီးေကာ အဲလိုပဲလား”

“အင္းဟုတ္တယ္ အဲလိုပဲ”

ဘာကိုမွန္းေတာ့မသိ အကိုကလည္း အိအိညိဳေမးတာကို ေျဖလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမႀကီးသို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ျမစ္ဆိပ္ဘက္သို႔သြားေနေသာ လူမ်ားႏွင့္ လွည္းမ်ားကိုေတြ႔ေနရသည္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္တြင္လည္း ေနမင္းႀကီးက ေမးတင္ေတာ့မည္။ အညာေဒသ၏အလွကား ၾကည္ႏူးဖြယ္လား လြမ္းေမာဖြယ္လား။ မည္သို႔ခံစားရမည္မသိႏိုင္။ ခဏၾကာေသာအခါ အေမစိုး အိမ္ထဲမွထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီသို႔လာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားေရာက္ေသာ္

“ကဲကေလးတို႔ အိမ္ထဲကိုလာၾက ထမင္းစားၾကမယ္ ဗိုက္ဆာေနၾကေရာေပါ့”

“လာ ထမင္းသြားစားၾကမယ္”

အေမစိုးက ကၽြန္ေတာ့လက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ထဲ၀င္လာသည္။ အေမစိုး၏အၾကည့္တြင္ သနားဂရုနာအျပည့္ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အေမကိုုသတိရမိၿပီး အေမစိုး၏လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားမိသည္။ အိမ္ထဲသို႔၀င္လိုက္ေသာအခါ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ အေဖႏွင့္ ဦးညိဳေမာင္တို႔ထိုင္ၿပီးစားေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ထံုးစံအတိုင္း လက္ေဆးရည္ဇလံုတြင္ ၀တ္ေက်တန္းေက်လက္ကိုေဆးကာ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ အျမန္၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

ဖတ္ရႈရန္ အပုိင္း ( ၁ ) ၊ အပိုင္း ( ၂ ) ၊ အပိုင္း ( ၃ ) ၊ အပိုင္း ( ၄ ) ၊ အပိုင္း ( ၅ )

စာဖတ္သူတုိ႔အား အစဥ္ေလးစားလွ်က္

ေမွ်ာ္လင့္သူ
Original Written By : U Win Naing
(ဆရာခင္ဗ်ား : ဆရာရဲ႕ ဘ၀မွတ္တမ္းအား ကၽြန္ေတာ့္ Blog မွာမူပိုင္တင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဆရာ့အေရးသား တုိင္း ျပန္လည္ေရးသားထားပါသည္။)